Maand 1: check! Obama, Philly en Miss Universe
Ik had natuurlijk al veel en veel eerder moeten schrijven. Mjin welgemeende excuses allemaal. Vandaag ben ik een maand in Amerika, al lijkt het al een halfjaar, op z'n minst. Ik schrik er een beetje van dat tegelijkertijd 20% van mijn tijd er daarmee dus ook automatisch alweer op zit. Niet ok! Washington is namelijk echt onwijs fantastisch. Wil ik hier nog wel weg? Hmmm...
Omdat er al zoveel gebeurd is en ik at the same time niet een van die bloggers wil zijn die van die veel te onleesbare lange lappen tekst uitserveert (die dan vervolgens weer niemand leest), hier een top 10 van de dingen die ik tot nu toe als onvergetelijk beschouw. De interessantere of fotogenieke verhalen (Obama? Obama.) werk ik later dan uit in aparte entries met foto's! YES. Voordeel: je kunt nu gewoon overslaan wat je geen bal interesseert. Zo ben ik.
Did you miss me? Ik jullie wel!
1. Mr. President Barack Obama (en z'n clan)
Waar moet ik beginnen? Ik heb fucking Barack Obama gezien! Live! En niet even in een flits, nee nee, hij hield een hele speech op ongeveer 30 meter van me vandaan. Ik was echt even sprakeloos en ik werd zelfs een beetje emo. Het enige wat ik kon stamelen de eerste paar minuten was "It's him! It's really him!" Godzijdank was iedereen redelijk onder de indruk, dus ik kwam gelukkig niet over als een complete debiel. We waren aanwezig op het afscheid van Chuck Hagel, minister van Defensie. Ook Joe Biden en John Kerry waren aanwezig. De foto's volgen spoedig, maar zie hierboven alvast de speech van Obama. En ja, ik ben een paar keer in beeld. Goed kijken hoor ;-)
2. Zweinstein XXXL: la mia casa
Circa veertien jaar te laat heb ik toch een brief van Zweinstein ontvangen en nu heb ik een heerlijk plekje bemachtigd in de slaapzaal van Griffoendor. Het huis waar ik woon is oud, prachtig en doet inderdaad denken aan Harry P. en de zijnen. We hebben een grote zaal (onze "woonkamer") met openhaard en een metershoog plafond (zie foto). We hebben een bibliotheek, een zitkamer, een eetkamer, een spellenkamer, een kleine fitnessruimte en natuurlijk de slaapkamers. Het duurde ruim een week voor ik niet meer verdwaalde thuis.
3. Huisregels: de tiener die ik (n)ooit was
Ik woon in een heel bijzonder huis, dat is iets wat zeker is. Alle bewoners zijn ambitieuze en hardwerkende twintigers die het allemaal lijken te gaan maken in het leven. Dat is heel bijzonder. Het huis wordt zwaar gesponsord door allerlei Amerikaanse (politieke) zwaargewichten. Dat heeft absoluut voordelen: de vrouw van Chuck Hagel zit in de directie, waardoor wij dus naar het afscheidsfeest van haar man mochten. Maar zo'n conservatief bestuur kent ook genoeg nadelen: REGELS. Absurde regels. We mogen geen alcohol nuttigen in gemeenschappelijke ruimtes bijvoorbeeld. Dit vraagt natuurlijk om kattekwaad (ik had gehoopt dat woord nooit meer te hoeven gebruiken). We kennen allemaal het trucje van het bijvullen van flessen cola en dat doet men hier dan ook veelvuldig. Ik ben verdorie 25, is dat niet treurig? Ik heb dat zelfs als tiener nooit hoeven doen. Hier gaat nog een blog over volgen, be prepared!
4. Mijn nieuwe internationale familie
Iedereen in mijn huis zit in hetzelfde schuitje. We zitten hier allemaal zonder onze eigen familie en vrienden van thuis. Dat is soms heus wel moeilijk. Groot voordeel is dat de band tussen huisgenoten onderling al heel snel heel sterk wordt. Ik heb echt het gevoel alsof ik er een hoop nieuwe zusjes en broertjes bij heb, al is het alleen al maar omdat minstens acht (!) van jullie mijn huisgenoot Leo voor Peer aanzagen. Maar echt. Ik zag het niet tot julile het zagen, maar ok. Zo zie je maar, zelfs op de foto komen we al over als "echte" familie. Dit waren mijn nieuwe broertje en ik in Philadelphia. De foto hierboven dus.
5. Philadelphia: Philly Cheese Steaks en die kutklok
Mijn voornemen: elke maand een flink uitstapje maken! In januari hebben we dus onze koffers gepakt en zijn we met de bus ($31,- waaat!) naar Philadelphia gegaan. De stad van de cheese steak sandwiches, de Liberty Bell en de onafhankelijkheidsverklaring. Wat een heerlijke plek voor historici! Ik heb gesmuld van de historische gebouwen en mijn adem ingehouden op de plek waar de Declaration of Independence is getekend. Poeh, bijzonder hoor. En we hebben ook superlekker gegeten! Voor een van de betere cheese steaks zijn we naar een uithoek van de stad gereisd en we hebben geluncht in een food court. De Liberty Bell was een beetje een anticlimax. Wat een stom klein, niet functionerend kutding. In het nieuwe nummer van Eindeloos ga ik op onderzoek uit waarom de Liberty Bell zo bijzonder is voor Amerikanen. Ik zal het artikel hier uploaden als het zover is!
6. Omnomnomnom: het eten
We hebben thuis een chef, dus ik hoef niet voor mijn ontbijt en avondeten te zorgen. Luxe he? De kwaliteit en de smaak van het voedsel verschilt echt per dag en zelfs simpele sperziebonen glimmen hier van de boter. Ik moet echt heel erg opletten wat ik eet, want ik kom kilo's aan op deze manier. Buiten ligt er sneeuw of is het ver beneden nul, dus buiten sporten zit er minder in dan ik zou willen. Komt wel weer en tot die tijd: opletten en salades eten met de lunch (zie foto). Samen met wat vrienden ben ik continu op zoek naar lekkere eettentjes met bijzondere gerechten. Tot nu toe at ik bijvoorbeeld Gator Gumbo (krokillenstoofpot) in Philadelphia en geitenstoofpot in een Peruaanse tent in DC (niet voor herhaling vatbaar). Je kunt het hier zo gek, vetloos, glutenvrij of vol met suiker maken als je wil. En that's good.
7. She's beaaautiful: Miss Universe
Als je met 70 internationale studenten in één huis woont, dan heb je elke dag te maken met culturele verschillen. Meestal pakt dat heel leuk uit, zoals met de Miss Universeverkiezing afgelopen maand. In Nederland vinden wij dat uiteraard de grootste bull crap, maar de Midden- en Zuid-Amerikanen in mijn huis denken daar echt heel anders over. Al een week lang werd er gesproken over de Missverkiezing en toen het moment eenmaal daar was zat iedereen met zijn/haar mobieltje klaar om met het thuisfront te whatsappen over de heupen van Venezuela en de benen van Jamaica. Werkelijk waar. Volgens twee Colombiaanse meisjes is het het enige evenement waardoor het hele land verenigd wordt. Moet je nagaan. Een van de twee ladies moest bijna huilen toen Colombia er die avond met de kroon vandoor ging. Fantastisch!
8. Oude bekenden: Roos en Nicolas
It's a small world! Via Facebook kwam ik erachter dat Nicolas in Washington DC was. Veerle en ik hebben hem tijdens onze tijd in Parijs leren kennen. We hadden elkaar bijna acht jaar niet meer gezien! Het was zo supergezellig! Ook Roos kwam langs, een meisje dat ik ontmoette tijdens een erfgoedwintercursus in Rome in 2012. Zij doet haar fellowship in de buurt van Boston en kwam langs voor het weekend! We hebben echt heerlijk gegeten in de buurt (ik had pompoenravioli hmmm!) en Roos heeft voornamelijk gewoon meegedraaid met het ritme in huis. Helaas is ze gisteren weer naar Massachusetts vertrokken: boo! Ze wordt onwijs gemist hier in het huis en niet alleen door mij!
9. "We're not at the airport, please leave your shoes on!" - De Musea
Natuurlijk staat Washington onder anderen bekend om haar prachtige musea. Ik heb nog niet heel veel de kans gehad om te kijken, maar ik ben afgelopen weekend in ieder geval naar de National Gallery of Art geweest: een van de mooise kunstmusea ter wereld. Van Van Eyck tot Degas en van Rothko tot Giotto: alles is aanwezig en werkelijk waar van topkwaliteit. Ik ben ook al bij de National Archives geweest: daar liggen de Declaration of Independence, de Bill of Rights en de Constitution. De beveiliging was echt intens qua detectiepoortjes etc., maar ook dit was het waard, al was het alleen al maar om de museumshop! Ik moest me inhouden om niet een katoenen tasje met "We the People" te kopen, of een paar boeken over Thomas Jefferson (en de zijnen).
10. What I'm here for: the job!
Ja eh, ook niet onbelangrijk! Ik ben hier natuurlijk in de eerste plaats om te werken voor de NOS en voor Nieuwsuur. En dat is hartstikke gaaf! Ik ben natuurlijk een camerajunk, dus de dagen dat ik met correspondenten Wouter of Arjen mee op pad mag zijn by far het gaafst. Het is heel erg druk op de werkvloer, maar daar houd ik wel van. Het werk is heel afwisselend: ik zoek mensen voor interviews, ik boek vliegtickets, ik schrijf artikelen voor de website, ik verzin nieuwe reportages en ik help mee op locatie. This is the life, ik hou ervan. Kijk vooral via de website van de NOS onze uitzendingen terug, of lees hier een van mijn artikelen (met ook door mij gemaakte foto's natuurlijk). Zoals je op onderstaande foto kunt zien ben ik ook al mee het dak opgeweest met Wouter voor een live. Als je hem op de televisie ziet spreken met het Witte Huis op de achtergrond, dan is dat dus echt. Niks green screen! Whoaaa!
Dit was mijn top 10 voor nu! Ik hoop dat ik jullie vanaf nu wat vaker kan verblijden met mijn American adventures! Stuur me vooral trouwens ook een kaartje of een brief, dat vind ik echt HEEL erg leuk! De mensen die dat tot nu toe gedaan hebben, bedankt! <3 Ze hangen allemaal op m'n kamer.
Hier is mijn adres:
Cornelia Donders
1825 R Street NW
20009 Washington, DC
United States
Tot snel lieve allemaal, hopelijk gaat het goed met jullie!
X van Corn in the USA!